o wszystkim i o niczym dotyczacym naszej klasy

arniq

z powodu dość niskiej frekwencji w piatek pzred feriami
uprzejmnie proszę o podanie tematow wypracowan
dziekuje z gory

życze śniegu
arniq

skolimowska

BAROK:
(podr. do I klasy, część II)
232/13 jak rozumiesz zdanie marina: "Celem Poety jest cudownosc. kto nie potrafi zdumiewac niech idzie do stajni"? czy jan andrzej morsztyn sprostał wym,aganiom swojego mistrza? uzasadnij swoja odpowiedz.
232/15 napisz prace: w barokowych ogrodach miłości. Odwołaj sie w niej do przykładów z literatury i sztuki epoki.
232/11 czy barokiowi poeci tacy jak J.A. Morsztyn lub daniel naborowski, probuja opisywac rzeczywistosc?
232/25 napisz pracę na temat: Dialog twórców wspolczesnych z tradycja barokowa
232/24 (praca na 6) napisz prace na temat: sztuka barokowa jako inspiracja dla poezji wspolczesnej

OśWIECENIE:
233/18 Krasicki- poeta gorzki czy śmieszny? - napisz prace
233/16 na podstawie tekstow Karpińskiego i Kniaźnina scharakteryzuj liryke sentymentalna
233/9 jakie byly poglady ludzi oswiecenia na nature ludzka? porownaj wypowiedzi Swifta, Woltera, Krasickiego i Rousseau.

ROMANTYZM:
(tutaj mamy bardzo mały wybór)
KAZDY obowiazkowo pisze wypracowanie z matury probnej dotyczace Wertera.
ORAZ również KAZDY pisze:
Porównaj postawy 4 wybranych bohaterów romantycznych. odwołaj sie do literatury polskiej i światowej.

wszystko to dopiero na drugi tydzień lutego (na pierwsze zajecia) ma być komplet 4 prac w innym wypadku(1,2,3 prace) uczeń otrzymuje ocene ndst, ponadto przypominam wszystkim o przygotowaniu prezenatcji maturalnej wybranego tematu oczywiscie na ocene. Prezentacja ma zawierac plan bibliografie i żywy tekst(czyli to co mamy zamiar mowic). gotowa prezentacje nalezy przyniesc na pierwsze zajecia po feriach.

udanych ferii wszystkim Very Happy

skolimowska

zapomniałam jeszcze o zadaniu "dodatkowym"-obowiazkowym dla wzystkich: szkoła analizy tekstów kultury str 116 wszystkie pytania do tekstu + porównać sposób opisu bohaterów i kreacji świata u Borowkiego i H.Krall ("zdazyc przed Panem Bogiem") no! to juz chyba wszystko
bawcie sie dobrze:)

arniq

jak zawsze Confused

Halszka

SŁUCHAM?! kolejne milion wypracowań których nie zbierze?

skolimowska

owszem ;] zbierze tak jak ostatnio wybierze pare osob ktore oddadza jej zadania trzeba zaznaczyc ze bedzie tylko oceniala caly komplet prac wiec nie przejdzie tak jak ostatnio napisanie jednego wypracowania:/

Gosiek

za niedługo spodziewajcie sie pojęc z tycvh 3 epok, bo tak mnie jakoś z nadmiaru miłosci do ludzi wzielo na wyjasnianie Razz

stosunkowo mało tego..... Razz

Gosiek

BAROK

Kontrreformacja, prąd w Kościele katolickim zwalczający reformację w celu odbudowy własnej potęgi oraz politycznych, gospodarczych i kulturalnych wpływów. Wpływy kontrreformacji zaznaczały się od poł. XVI do końca XVII w. System celów stawianych sobie przez działaczy kontrreformacji opierał się na dążeniu do reformy wewnątrz Kościoła poprzez pogłębienie życia religijnego, wzmożenie dyscypliny, eliminację najbardziej rzucających się w oczy nadużyć kleru.
Kontrreformacja rozpoczęła się po soborze trydenckim (1545-1563).
Manieryzm określa się jako kierunek w sztuce występujący w okresie późnego renesansu i wczesnego baroku (XV-XVI wiek), zalecający tworzenie bez wzoru naturalnego, na podstawie wyobraźni. Najpierw pojawił się we Włoszech (Florencja, Rzym, Padwa), potem rozpowszechnił się w Europie (Francja- szkoła Fontainebleau, Praga, Toledo). Ukształtował się ok. 1520 roku.
Charakteryzował się szczególnym wyszukaniem w formie i treści, wirtuozerią, wyrafinowaniem i świadomą stylizacją, np. poprzez wydłużenie proporcji. Artyści manierystyczni w odróżnieniu od renesansowych chcieli zadziwić, poszukiwali nowych i śmiałych rozwiązań. Harmonii i symetrii przeciwstawiali dysharmonię, statyce - ruch i niepokój.
Marinizm - styl poetycki stosowany często w literaturze barokowej. Charakteryzowała go efektowna forma utworu, nadużywanie metafor oraz różnorodne chwyty stylistyczne, takie jak: aliteracje, anafory, paradoksy, inwersje, parentezy, hiperbole i tym podobne, by osiągnąć pożądany efekt. Nazwa pochodzi od nazwiska twórcy - Giambattista Marino. Główne założenie tej poezji brzmi: zaszokować odbiorcę nowym konceptem, czyli wyrafinowanym pomysłem

Sarmatyzm formacja kulturowa w Polsce XVII-XVIII w. W XVIIw. upowszechnił się pogląd, że szlachta polska pochodzi od Sarmatów, starożytnego ludu zamieszkującego początkowo między Dolną Wołgą a Donem. Po Sarmatach miała ona odziedziczyć: wolność, umiłowanie wolności, gościnność, dobroduszność. Ma dwa znaczenia - pierwsze oznacza styl życia szlachty w XV i XVI wieku, drugie - rozbudowaną ideologię szlachecką. Początkowo sarmatyzm utożsamiano z pozytywnymi cechami szlacheckimi - męstwem, dzielnością. Z czasem następuje rozwój zakresu znaczeniowego o kult złotej wolności, mesjanizm - pogląd religijny mówiący o istnieniu jednostkowego lub zbiorowego mesjasza. Szlachta polska miała poczucie, że Polska stanowi przedmurze chrześcijaństwa - musi stawić czoła pogańskiej nawale, była wszak najdalej na wschód wysuniętym państwem chrześcijańskim. Stykała się z prawosławiem i islamem, wskutek ataków tureckich. Mesjanizm narodowy to przekonanie o szczególnej roli polityczno - religijnej Polaków. Gruntuje się w czasach baroku wiara obecna od zarania państwowości polskiej - o szczególnej roli jaką odgrywa Matka Boża. Kolejnym aspektem jest ziemiańskość - ukształtowany model życia - życie na wsi, fascynacja przyrodą, jej pięknem, wzorce gościnności, dobrego sąsiedztwa. Obecne były także elementy orientalizmu, wyrażające się w zainteresowaniu kulturą wschodu - strój szlachecki, broń, ubiór konia.
Stosunek do sarmatyzmu w literaturze i kulturze ewoluował - początkowo symbolizował męstwo, kult wolności. Z czasem stał się synonimem ciemnoty, zacofania, pijactwa i obskurantyzmu. W czasie rozbiorów przywrócono tę tradycję do łaski, czego świadectwem jest najwybitniejszy zabytek kultury sarmackiej - "Pan Tadeusz".
Przedstawicielami sarmatyzmu byli Jan Chryzostom Pasek oraz Wacław Potocki.
Ksenofobia (gr. ksenós - obcy, phóbos - strach) - fobiczny lęk, niechęć, strach, wrogość w stosunku do obcych lub innych. Ksenofobia może być przyczyną agresji np. przeciwko innowiercom, homoseksualistom, obcokrajowcom i wszystkiemu, co z nimi związane.
Mesjanizm wywodząca się z judaizmu koncepcja przypisująca wyjątkowym jednostkom lub narodom misję zbawienia lub odrodzenia ludzkości, głównie poprzez cierpienie i poświęcenie. Wątki mesjanizmu występowały w średniowieczu, w piśmiennictwie staropolskim, a najsilniej doszły do głosu w literaturze romantyzmu polskiego, którego przedstawiciele (Mickiewicz w III cz. "Dziadów" i "Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego", Słowacki w "Anhellim", Krasiński w "Przedświcie" i "Psalmach przyszłości") przypisywali posłannictwo naprawy stosunków społecznych w Europie - zniewolonej Polsce jako narodowi wybranemu.
Poezja metafizyczna - nurt poezji barokowej zapoczątkowany przez angielskiego poetę Johna Donne'a.Występowała na przełomie XVI i XVII w. Łamiąc reguły poeci wprowadzali do liryki język nauki, filozofii i teologii. Wiersze tego typu mieszały tematykę religijną, filozoficzną i erotyczną, przy tym znakomicie wyrażając atmosferę sceptycyzmu i niepewności charakterystyczną dla tamtych czasów po gwałtownym zmierzchu renesansu.
W Polsce poezję metafizyczną pisali m.in. Mikołaj Sęp Szarzyński, Jan Andrzej Morsztyn, Daniel Naborowski i Sebastian Grabowiecki. Poruszała problematykę przemijania człowieka, marności i nietrwałości istnienia (np.Sonet I, O krótkości i niepewności żywota na świecie żywota człowieczego,Sonet IV, O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem,światem i ciałem, Sonet V, O nietrwałej miłości rzeczy świata tego-Mikołaj Sęp Szarzyńska, Krótkość żywota, Marność, Do Anny-Daniel Naborowski ),wyrażała nadzieję na zbawienie i ratunek w Bogu(Sęp Szarzyński w swoim cyklu sonetów) a także nawiązywała do pokus, słabości i namiętności doczesnego życia człowieka, w świecie materialnym; wyraża postawę człowieka rozdartego między duchowością a życiem wiecznym, który jest świadomy tego, że powinien żyć tak aby dojść do zbawienia, ale jednocześnie nie może oprzeć się pokusom na jakie wystawia go szatan i świat, w którym żyje, nie może pokonać swoich własnych słabości.
Teatr elżbietański - za jego umowną datę narodzin przyjmuje się rok 1576. Wtedy to bowiem przedsiębiorca James Burbage wybudował pod Londynem pierwszy gmach przeznaczony wyłącznie do prezentacji widowisk teatralnych. Nazwał go The Theatre i rozpoczął wystawianie pierwszych sztuk. Wkrótce pojawiły się dwa kolejne teatry – The Curtain i The Rose - a po nich przyszły następne (Globe Theatre).
Początkowo aktorzy grali na dworze, potem w budynkach. Sceną było podwyższenie, otoczone z trzech stron przez widzów i nieodgrodzone od nich barierą. Aktorzy często zwracali się do publiczności bezpośrednio, nawiązywali z nią bliski kontakt. Dekoracji było niewiele, często zastępował je napis, głoszący, że akcja toczy się np. w lesie albo w komnacie zamkowej. Brak dekoracji rekompensowały bogate stroje aktorów. Czwarty bok sceny zamykały drzwi do garderoby, przez które wchodzili aktorzy. Nad nimi budowano niewielki ganek, galerię (były one miejscem rozgrywania scen balkonowych), wsparte na słupach. Pomiędzy słupami zawieszano kotarę. Dzieliła ona scenę na przedscenie i niewielką scenę wewnętrzną. Kurtyny nie było. Przedstawieniom towarzyszyła muzyka. Światło dzienne uniemożliwiało wykorzystywanie efektów świetlnych. Najważniejszymi elementami widowiska były gra aktorska i tekst dramatu.
Ekwiwokacja błąd log. polegający na użyciu jakiegoś terminu w 2 różnych znaczeniach w tejże wypowiedzi, gdy poprawność jej wymaga używania go w jednym tylko znaczeniu
Inwersja (łac. inversio odwrócenie) to, ogólnie, zmiana zwykłego układu na odwrotny, pewnych cech na im przeciwne. Termin stosowany w wielu znaczeniach, dotyczący odwrócenia proporcji, kolejności, tendencji, zmiany zwrotu, odwrócenia kształtu charakterystyki, przeciwieństwa dotychczasowych wartości itp.
Kalambur - (z języka francuskiego), zabawna gra słów o zbliżonym (paronomazja), bądź identycznym brzmieniu (homonim), lecz o różnych znaczeniach. Efekt powstaje dzięki przeprowadzanym przekształceniom wyrazów, m.in. usamodzielnieniu lub przestawieniu członów.
Również: odmiana szarady, zagadka słowna, opisująca (często żartobliwie, czasem przewrotnie) fragmenty (wyrazy lub sylaby) rozwiązania, będącego kalamburem.
Oksymoron (z gr. oksýmōron, od oksýs ostry i mōros głupi), antylogia, epitet sprzeczny - figura retoryczna. Tworzy się go poprzez zestawienie wyrazów o przeciwstawnych, kłócących ze sobą znaczeniach. Najczęściej składa się z rzeczownika i określającego go epitetu (np."gorący lód", "żywy trup"), albo z czasownika i określającego go przysłówka (np."śpieszyć się powoli"). Oksymoron jest odmianą paradoksu o znaczeniu metaforycznym. Oksymorony pojawiały się często w literaturze baroku, np. w wierszu Andrzeja Morsztyna "Vaneggiar d'una innamorata": "I mrozem pałam, i ogniami leję [...] Mróz gorejący, a ogień lodowy [...] Żyjąc umieram, konam nieśmiertelnie".
Kompozycja łańcuchowa Tworzenie tekstu poprzez powtarzanie oraz dopełnianie zdania wyrazem lub zwrotem z poprzedniego zdania. Nazywana także konkatenacją.

Przykład:
"Stoi w lesie stary grab,
pod tym grabem leży drab,
leży drab, a kilka os,
gryzie draba prosto w nos."
Jan Brzechwa
Figura sumacji - to modny w poezji barokowej rodzaj puenty polegajacy na zebraniu najważniejszych w wierszu słów, motywów lub pojęć, po to by przedstawić je w nowy, zaskakujący sposób.
Akrostych - utwór wierszowany, w którym niektóre z kolumn liter, sylab lub wyrazów dają dodatkowo całe wyrazy, frazy lub zdania. Kolumny takie mogą być czytane w dół, w górę, lub naprzemiennie. Najczęściej takie kolumny są tworzone przez pierwsze lub ostatnie litery kolejnych wersów, lub też mogą być określane poprzez tzw. średniówkę, czyli inne elementy podziału wewnątrzwersowego. Akrostychy można również tworzyć innymi metodami, np. wykorzystując te same elementy kolejnych zwrotek. Odmianą akrostychu jest abecedariusz, w którym kolejne wersy zaczynają się kolejnymi literami alfabetu.
Koncept – pomysł. Efektowny i kunsztowny obraz literacki, porównanie rozwinięte na cały utwór lub jego część, obliczony na zaskoczenie odbiorcy, wywołanie zdziwienia.

Panegiryk, utwór okolicznościowy, prozaiczny lub wierszowany, najczęściej uroczysty, wysławiający daną osobę albo uświetniający wydarzenie, zwykle w tonie pochlebstwa lub przesadnego zachwytu.

Gosiek

na zdrowie. dostałam juz chyba choroby psychicznej.

Halszka

gosiu.... zwariowałaś... :*

Gosiek

OŚWIECENIE

Racjonalizm (z języka łacińskiego ratio - "rozum", rationalis - "rozumny, rozsądny"), termin filozoficzny przypisujący zasadniczą rolę w poznaniu rozumowi. Funkcjonuje w dwóch podstawowych znaczeniach:

1) przeciwstawiany empiryzmowi głosi, iż cała wiedza (lub jej najważniejsza część) nie pochodzi od zmysłów, lecz jej jedynym źródłem jest rozum. Zmysły nie informują nas o prawdziwej naturze rzeczywistości, skierowane są na jej stronę zjawiskową, na to, co przypadkowe i jednostkowe.

Nie dostarczają wiedzy pewnej (złudzenia zmysłowe), mogą jedynie stanowić źródło informacji przydatnych do działania w świecie. Tylko rozum dostarcza wiedzy pewnej i dotyczącej istoty rzeczywistości. Tak sądzili m.in.: Platon, Kartezjusz (Descartes), B. Spinoza, G.W. Leibniz, później pewną fromę racjonalizmu prezentowali I. Kant i F. Hegel.

2) przeciwstawiany irracjonalizmowi racjonalizm to pogląd głoszący, że nie ma żadnej innej wiedzy niż ta, którą człowiek może osiągnąć poprzez własny umysł, odrzucający takie jej źródła, jak: objawienie, doświadczenie mistyczne, intuicja. Nie wyklucza zaś poznania zmysłowego.

Tego rodzaju pogląd szczególnie dobitnie formułowali przedstawiciele francuskiego oświecenia ("wieku rozumu"), którzy postulowali rozwój poznania naukowego jako wiedzy niezależnej od dogmatów czy tradycji. Choć często krytykowali chrześcijaństwo i instytucje kościelne, nie odrzucali religii.
Tolerancja (łac. tolerantia - "cierpliwa wytrwałość"; od łac. czasownika tolerare - "wytrzymywać", "znosić", "przecierpieć") to w mowie potocznej i naukach społecznych postawa społeczna i osobista odznaczająca się poszanowaniem poglądów, zachowań i cech innych ludzi, a także ich samych.
Sielanka - (bukolika, idylla, ekloga) utwór poetycki (początkowo piosenka pasterska), przedstawiający w sposób wyidealizowany uroki życia wiejskiego; idylla. przen. beztroskie, spokojne, pogodne życie, otoczenie pozwalające na takie życie, niczym nie zmącona miłość. Przybiera najczęściej kształt lirycznego monologu, poprzedzonego lub przeplecionego opisem lub dialogiem. Gatunek ukształtował się w twórczości greckiego poety Teokryta (III w. p.n.e.).
Pamflet – rodzaj utworu publicystycznego lub literackiego ośmieszający osobę lub instytucję (najczęściej polityczną). Charakterystycznymi cechami tego gatunku są ekspresyjny styl i skłonność do satyrycznej hiperboli.
Paszkwil (wł. pasquillo) - utwór literacki, często anonimowy, skierowany przeciw konkretnej osobie, ośmieszający ją w sposób oszczerczy i obelżywy.
Nazwa pochodzi z początków XVI w., od znajdującej się na rzymskim placu rzeźby, zwanej "pasquino", którą wykorzystywano jako tablicę do przytwierdzania złośliwych satyr. Włoskie "pasquillo" przekształciło się wraz z rozpowszechnianiem się pojęcia w łacińskie "pasquillus", a spolszczone do "paskwiliusz" pojawiło się w piśmiennictwie w połowie XVI w, w gorącym okresie sporów o małżeństwo Zygmunta Augusta z Barbarą Radziwiłłówną. Paszkwil rozpowszechnił się jako oręż walki politycznej w okresie Sejmu Czteroletniego.Wywodzi się z rzymskich epigramatów o treści satyrycznej, ale pojęcie objęło zasięgiem różnorodne formy literackie. Przeciwstawia się go satyrze, krytyce ogólnej z zacięciem dydaktycznym, jako atak personalny, mający na celu ośmieszenie.
Powieść gotycka – odmiana powieści uprawiana wyłącznie na przełomie XVIII i XIX wieku. Typowymi jej elementami były: tajemnicza czy wręcz upiorna atmosfera narracji, odczuwane podczas lektury poczucie grozy (stąd również nazwa: powieść grozy), nawiedzone budowle, zamki, pułapki, śmierć, choroba, szaleństwo, klątwa itp., zaś bohaterami zazwyczaj była jakaś antynomiczna para, gdzie jeden biegun reprezentowany był przez osobnika o wyraźnie demonicznych cechach (jak na przykład Manfred w utworze Walpole'a), zaś drugim biegunem była czysta i niewinna osoba (zazwyczaj jakaś dziewica), jak Antonia w "Mnichu". Istotnym elementem powieści gotyckiej był fakt zaistnienia jakiejś ciemnej zbrodni, która odciskała piętno na fabule, a także wymowie ideowej powieści. Powieść gotycka była modyfikacją powieści sentymentalnej XVIII wieku. Wywarła znaczny wpływ na rozwój literatury romantycznej, a także horroru. Stanowiła również istotny element współczesnego prądu kulturalnego zwanego gotycyzmem.
Klasycyzm (z łac. classicus - doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian. W Europie tzw. "powrót do źródeł" (klasycznych) pojawił się już w renesansie, a następnie występował równolegle do baroku, czyli od XVII wieku do końca wieku XVIII, w niektórych krajach trwał do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Styl ten szczególnie nawiązywał do antyku. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił pod koniec XVIII w. i w I ćwierci wieku XIX. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła wojna klasyków z romantykami. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa.
Sentymentalizm - kierunek umysłowy i literacki w Europie w drugiej połowie XVIII wieku, ukształtowany w opozycji do klasycyzmu.
Jego twórcą był Jean Jacques Rousseau. Nazwa nurtu pochodzi od dzieła Laurence'a Sterne'a Podróż sentymentalna.
Sentymentaliści w centrum zainteresowania stawiali człowieka i jego uczucia, skupiali się na indywidualizmie, wnętrzu. Uważali, że człowiek w procesie cywilizacji utracił podstawowe wartości, dlatego propagowali powrót do natury. Metody poznawania świata według nich to: empiryzm i sensualizm. Dzieło sztuki, zgodnie z zasadami kierunku, powinno mówić o uczuciach, psychice człowieka i przeżywanych przez niego emocjach. Dla nurtu typowe były gatunki: sielanka, powieść sentymentalna. Główni przedstawiciele w Europie to Jean Jacques Rousseau, Laurence Sterne; w Polsce: Franciszek Karpiński i Franciszek Dionizy Kniaźnin.
Cechy stylu sentymentalistycznego
· nasilenie pierwiastka uczuciowego,
· Poszerzenie tematyki literatury i wzbogacenie jej o treści społeczne,
· w literaturze podkreślanie indywidualizmu bohaterów,
· stylowi retoryczno-oratorskiemu przeciwstawienie intymności i czułości,
· nastroje religijne, smutek i melancholia,
· wprowadzenie uczuć litości i empatii,
· wprowadzenie folkloru,
· naśladowanie natury, ale nie ucywilizowanej, lecz prostej, a nawet dzikiej.
Charakterystyka człowieka sentymentalnego:
· czuły
· patrzy na świat przez pryzmat miłości
· powinien analizować własne przeżycia
· powinien kochać przyrodę
· powinien bywać na łonie natury
· nie powinien korzystać ze zdobyczy cywilizacji
· najlepiej żeby był pasterzem lub pasterką
Poglądy Jeana Jacquesa Rousseau:
· uczucie jest podstawową cechą kultury ludzkiej
· kultura i cywilizacja niszczą w człowieku to co dobre
· człowiek jest rozdarty między czułością, dobrocią, a wymaganiami jakie stawia mu cywilizacja
· trzeba powrócic do natury i odbudowac w człowieku dobroc
· człowiekowi dają szczęście uczucia takie jak miłośc, przyjeźń, życie w zgodzie z samym sobą, z głosem serca
Rokoko - styl, nurt w sztuce, zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce (rocaille - muszla zdobiąca grotę), rzemiośle artystycznym (głównie porcelana i meble), malarstwie. Wywodzi się z baroku, występujący w Europie około połowy XVIII wieku. Odznacza się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji

Gosiek

ROMANTYZM
Elegia (triste) – utwór liryczny o treści poważnej, refleksyjny, utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania, rozważania lub skargi, dotyczący spraw osobistych lub problemów egzystencjalnych (przemijanie, śmierć, miłość); wyróżniamy też elegie miłosne i patriotyczne. Należy do najbardziej charakterystycznych form liryki bezpośredniej.
Gawęda szlachecka- gatunek prozy epickiej ukształtowany w lit. Polskiej. G. tematycznie związana ze szlacheckim życiem i obyczajem, kształtowana była na wzór opowiadania ustnego. Odznaczała się brakiem konturów kompozycyjnych,, swobodą w prowadzeniu wątków, powtórzeniami, licznymi zwrotami do słuchaczy, występowaniem gestów fonicznych itp. Te właściwości g. oddziaływały także na utwory poetyckie.

Improwizacja- to tworzenie dziela bez przygotowania zazwyczaj w obecności słuchaczy.Jest aktem niepowtarzalnym i i spontanicznym.Improwizacyjne popisy były wielka atrakcja zycia literackiego.

Ironia romantyczna - wykształcona przez filozofię i estetykę niemieckiego romantyzmu koncepcja postawy artysty wobec świata, charakteryzująca się: 1. absolutną przewagą czynnika podmiotowego nad przedmiotowym, subiektywnego nad obiektywnym, 2. traktowaniem twórczości jako gry ujawniającej przeciwieństwa rządzące bytem i sztuką, a pozwalającej na uzyskanie wobec nich dystansu.

Literatura zsylkowa publikowane do konca XVIII w. pamiętniki,listy, utwory poetyckie polskich zesłańców na sybir.Obok dramatycznych wspomien relacje te zawieraly szczegółowe zapisy krajoznawcze. Przedstawialy przyrode, ludzi, obyczaje.Często mialy wartość dokumentalną a nwet
naukowa.

Sylabotonizm system metryczny wiersza oparty na stałej liczbie sylab w wersie (z dopuszczeniem drobnych odchyleń) i powtarzającym się rozkładzie sylab akcentowanych i nie akcentowanych.

Synkretyzm jest to laczenie w całości różnych, często wykluczających się elementów.Romantycy, porzucając klasycystyczny wymóg czystości gatunkow, celowo mieszali formy,style a nawet rodzaje sztuk.

Synteza sztuk - romantycy lączyli ze sobą odmienne rodzaje sztuk takie jak opera, operetka, dramat muzyczny.Poeci usiłowali stworzyc nową muzykę ze słów, kompozytorzy układali melodie do obrazów, a malrze podkreślali podobieństwo miedzy kolorami i dzwiekami.

Tragizm- nierozwiązywalny konflikt między wartościami i koniecznościami określającymi życie bohatera pozbawionego możliwości dokonania wśród nich jakiegokolwiek pomyslnego dla siebie wyboru. Wszystkie bowiem działania prowadzą go do nieuchronnej katastrofy: śmierci lub ostatecznej klęski życiowej. Bohater sam - nieświadomie lub świadomie - sprowadza na siebie zgubę i niezależnie od siły charakteru, napięcia uczuć i woli, niezwykłości czynów i szlachetności intencji staje się zarazem ofiarą i winowajcą .

Tyrteizm- aktywna postawa jak powinien zajmowac romantyczny poeta wobec wspl. Zdarzen. Oznaczal polaczenie twórczości i czynu, mysli i dzialania. Na wzor spartańskiego wodza i poety, Tyrteusza, który wcielil ten ideal.

Wzniosłość- odczucie to jest wywoływane przez rzeczy wielkie, niezwykle, budzące podziw a nawet grozę, którą zdaja się przekraczac nasze pojecia i wyobrażenia tak bardzo ze nie potrafimy ich opisac czy wyrazic.

Epigonizm to nietwórcze, czesto nieswiadome naśladowanie utalentowanych poprzednikow.W kulturze polskiej zjawisko to poraz pierwszy pojawilo się w epoce romantycznej wraz z wybuchem balladomani i sonetomanii, kiedy to nagminnie zaczeto powielac Mickiewiczowski wzory.

Poezja meliczna jest efektem szczególnego zbliżenia slowa i muzyki- kiedy teksty SA spiewane lub recytowane przy dziwkeach instrumentu. Muzyka ksztaltuje wówczas rytm, intonacje i brzmienie wiersza , co zdarza się często w poezji ludowej i w romantycznej.
Wiersz nieregularny- rodzaj wiersza opozycyjny wobec wierszowania regularnego, ale tylko na jego tle czytelny i znaczący, powstały bowiem w rezultacie modyfikacji zasad któregoś z trzech regularnych systemów wersyfikacyjnych. Zachowuje on fundamentalną dla wierszy regularnych zasadę opierania rytmicznej ekwiwalencji wierszowych jednostek na wyznacznikach liczbowych.

Koloryt lokalny - Klasycystyczny ideał piękna uniwersalnego nużył romantyków jako ogólnikowa i bezbarwna maniera. Dlatego starali się uchwycić niepowtarzalność miejsc, w których rozgrywała się akcja utworów. Oddając ich koloryt lokalny, nasycali świat przedstawiony bogactwem szczegółów przyrodniczych, obyczajowych, językowych.

Gosiek

paulajn

gośka, oSZalałaś!

a w sumie to fajnie tak....

Halszka

jak wasze prezentacje maturalne?!?!?! bo ja dziś zaczęłam ;] ale głowa mnie taaaaaaaaak boli Very Happy

Gosiek

Paula, zamiast narzekac powinnas sie cieszyc ze ktos wykonał tą brudna robote :]

prezentacja maturalna? niezaczeta. lezy i kwiczy.

paulajn

a moja się roooobi!
tzn tak serio to poza planem nie mam nic Very Happy

skolimowska

a ja mam plan i początek reszte przwiduje napisac przez najblizsze 3 dni Very Happy

znajać życie pewnie nic z tego nie wyjdzie i skoncze w niedziele ale coz... pozdr na kolejny tydzien wolnego Smile

Gosiek

eeee moja jest przy 1. pkcie planu i watpie ze skoncze to w ferie, bo nie znam tresci ani jednej ksiazki, ktora mam przedstawiac Very Happy

ludzie oszaleli - co pytam albo sa w polowie, albo koncza, albo juz skonczyli ! Very Happy

istne szalenstwo...

zrobiliscie cos naukowego przez te ferie...?

Halszka

tak. badania na ludziach pt. wpływ różnorakich napojów na organizm człowieka. . .